Idu-l-Ed’ha

“Ne, vërtet, të dhamë ty shumë të mira. Andaj ti falu dhe prej kurban për hir të Zotit tënd!” – Kur’an, 108:1-2

Shkruan: Avni Tafili

Allahu Ekber, la sherike leh!  Bismilah, Allahu Ekber! Çasti i sakrificës. Dita e dëshmisë. Sakrificë. Kur simbolizohet bindja e plotë. Madhështimi i Zotit, jo i krijesave. Sprovë, dallim. Kur sakrifica dëshmon bindjen, sprova për t’u dalluar flijuesit. Flijimi dëshmi e sprovë, për besimin e fortë. Nuk është gjaku, çka derdhet, besimin forcon, por zbatimi i urdhrit, kur diçka me besim e bindje vepron.

Jeta e kësaj bote, kalimtare. Flijo, dëshmo. Nëse Zotin tënd që të krijoi, vërtetë e adhuron. O ju që besuat, dijeni se, Zoti i qiejve e i tokës, i shpalli njerëzimit udhëzimin, që çon tek Ai. Udhëzimi, vullnet i Allahut dhe mëshirë ndaj krijesave të Tij. Ty, njeri, Zoti të nderoi, ndero urdhrat e Tij! Bëje atë që të ka urdhëruar, nëse dëshiron të jesh i shpëtuar. Shpëtimi, lumturi e pasosur. Kënaqësia e Allahut, më e shtrenjta!

Idu-l-ed’ha, mesazh, urtësi! Që ti të mos cytesh pas stolive të kësaj bote. E të mos i harrosh të drejtat dhe përgjegjësitë. Të jesh i drejtë ndaj vetes dhe të tjerëve, i mëshirshëm e i butë, që ta meritosh mëshirën dhe butësinë e Zotit tënd edhe në Ahiret! E duke qenë i përgjegjshëm ndaj vetvetes, je edhe ndaj të tjerëve.

O bijë të Islamit, festat tona, janë argumente. S’janë dëfrim e aheng e lojë, por zgjim e këndellje. Ed’ha, sakrificë, kur flijon për ta përkujtuar vetëm Allahun subhanehu ve teala, mirësitë e Tij ndaj teje; ti mëkaton, ndërsa Ai të falë, ti bën padrejtësi, ndërsa Ai të thërret për pendim, që të falesh e të përmirësohesh! Idë, nuk është thjesht sinonim i fjalës “festë” e “bajram”, por rikthim, rikëndellje, natyrshmëri. E idu-l-ed’ha, duke sakrifikuar, kujton mirësitë e Allahut, kujton flijimin e të Dërguarit të Allahut, mikut të së vërtetës, Ibrahimit – bekimi dhe paqja qoftë ndaj tij.

Kurbani, jo rit teknik, por shenjë e argument. Duke sakrifikuar, shërimi i plagëve, afrimin e zemrave, shpërndarja e bujarisë e dashurisë. Shoqëria e kapur, e bashkuar, drejtësia e pastërtia e arrira! Ne, në Islam, nuk jemi të thirrur të bëjmë diçka, e të mjaftohemi vetëm për veten tonë; s’mund ta ruajmë veten tonë, derisa nuk e ruajmë edhe familjen tonë, e familjet tona s’mund të jenë të ruajtura, kur fqinji, mëhalla e rruga janë të pasigurta.

Gëzim, pajtim. Allahu i Madhërishëm i Dashur e i Butë ndaj robërve të Tij! Do që ne, muslimanët, të unifikohemi, të bashkohemi, që të arrijmë t’i shijojmë dhuntitë e Tij, ashtu siç dëshiron Ai.

Mirënjohje, besim. Furnizues është Allahu, kur ne ndaj varfërisë frikë s’kemi, por ndaj kënaqësive të kësaj bote jemi të druajtur, atëherë besimi në Zotin tonë, Furnizues e Mbrojtës është duke u forcuar. Dëshmi është kur sakrifikojmë, për të qenë edhe mirënjohës ndaj Allahut të Madhërishëm.

Zoti është i Pavarur e Sovran, Furnizues e i Gjithëpushtetshëm. Allahu s’ka nevojë për sakrificat tona, por ne kemi nevojë besimin tonë ta provojmë; dëshmi e bujarisë, mirësisë, përkujtim e mësim. Përkujtim, pa bindje të plotë në të fshehtën, e pa nënshtrim të plotë ndaj urdhrave të Allahut subhanehu ve teala, e pa bujari ndaj njëri-tjetrit, s’mund të arrihet mirësia.

Vërtetë, Zoti ynë, Allahu, na e dëshiron lehtësinë dhe lumturinë!

Kurbani! Dëshmi e sinqeritetit, devotshmëri. Më tepër se rit e moment, ditë solidariteti; korrje e bindjes, përkushtimit, bujarisë e dashurisë. Respekt e dëgjueshmëri ndaj Allahut, Zotit të çdo gjëje.

Kur flijon, ke dëshmuar. Dëshmon se Zoti yt është Allahu. Ndaj Tij e ke ripërtërirë bindjen. Duke përkujtuar mirësitë e Tij ndaj teje, afron zemra njerëzish. Bashkohet i varfri me të pasurin; i dobëti me të fortin; zbuten zemrat, shtohet dashuria, kujtohet koha e shkurtë e dunjallëkut, ndërsa synohet Ahireti – Jeta e Pasosur!

Pra, ji bujar e falënderues, Zoti është Bujar dhe e do bujarinë! E atë që Allahu e do, ai është në mirësi të vërtetë!

Vërtetë, Zoti ynë na e dëshiron qetësinë dhe shpëtimin!

I lavdëruar është Allahu, Zoti ynë! Na udhëzon më të mirën, më të pastrën. Udhëzimi i Tij është dhuratë e çmueshme, e shtrenjtë. Nuk blihet. Dhurohet. A nuk mjafton vetëm të qenët i udhëzuar, të flijosh pahezitim e pa pyetur! Kur prej besimtarit kërkohet diçka, nuk ngurron e as nuk heziton të përgjigjet. Besimtari është zemërgjerë, ka këmbyer këtë jetë kalimtare me Jetën e Përgjithmonshme.

Allahu është i Lartë dhe i Pa të meta, s’ka nevojë për krijesat e Veta, por Ai është i Urtë dhe i Mëshirshëm! Riti i Kurbanit, shenjë e gatishmërisë sonë për të flijuar gjithçka kemi, për të dëshmuar se sa shumë e duam Zotin tonë, Allahun e Madhërishëm, pa flijim, s’ka dëshmi.

Pika e parë e gjakut kur del prej sakrificës, falen mëkatet, e duke ushqyer të tjerët, shtohet furnizimi!

Vërtetë, Zoti ynë na e dëshiron të pastrën dhe të bukurën! E i shpëtuar është ai që pastrohet, pastron zemrën e mendjen, trupin e pasurinë e tij, dhe e përkujton Allahun e Madhërishëm dhe vetëm Atë adhuron.

“Ka shpëtuar ai që është pastruar. Që e përkujton madhërinë e Zotit të vet dhe falet.” – Kur’an, 87:14-15

Allahu Ekber, ve lilahi-l-hamd

Duke u arsyetuar…

“E mbështetu në All-llahun, se mjafton që All-llahu të jetë mbrojtës yti.” – Kur’an, 33:3

Shkruan: Avni Tafili

Ti çdo ditë hapë një derë të ikjes prej përgjegjësisë, ndërsa mbyllë dyert e shpresës dhe të forcës

Nuk të frymëzojnë të mirën. E ti ende pret, duke u arsyetuar. Mos u arsyeto, përballu.

Kur një i shtyrë në moshë arsyetohet, është arsye, pasi koha i ka shkelur aftësitë e mundësitë e tija; megjithëse, prapë të paktën mund të bëhet thirrës për të mos rënë të tjetër, ende të pashkelur nga e pakthyeshmja, koha. Por, disi kur një i moshuar më arsyetohet, detyrimisht ndjej dhembshuri ndaj tij, mëshirë e keqardhje. Ama, një i ri, sado që mund të arsyetohet, e çfarëdo qofshin ato arsyetime, kurrë nuk mund të pranohen.

Të arsyetuarit, duke qenë mohues, është e urrejtshme. As të vdekurve nuk u pranohet arsyetimi, kur ata duke u arsyetuar, kërkojnë që të kthehen edhe njëherë në jetën e Dunjasë për të qenë ndryshe nga çka ishin; të ishin besimtarë e vepërmirë, ama u refuzohet, sepse kush e arsyeton të kaluarën duke qenë mohues i mësimit, arsyetimi thjesht mbet fjalë që e pëshpëritë goja, e jo shtytës për të mësuar.

Gjithnjë kur ikën koha, duke u vajtuar e kaluara, njeriu i dobët e ngushëllon veten duke gjetur lloj-lloj arsyetimesh. Kështu, jo duke i kujtuar lëshimet, gabimet, padrejtësitë ndaj vetvetes, por duke i ripërsëritur ato, edhe pse ndoshta pavetëdije.

Njeriu kur arsyetohet, realisht është duke mohuar aftësitë dhe mundësitë. Është edhe mohues i dhuntive, që iu dhanë para se të lindte. Ti duke u justifikuar, e duke legjitimuar arsyetimet, dije se, je duke e dëmtuar vetveten, e më keq, je duke e varrosur zemrën e mendjen. Sot, mjerisht, muslimanët pak gjejnë inspirim që gjallëron, më tepër është prirja për të gjetur prehje që ngushëllon, por aty ku përmendet sakrificat, inspirimi shndërrohet në dëshpërim.

Kush beson Allahun dhe Ditën e Ringjalljes, nuk guxon të dyshojë në ndryshim, përmirësim dhe përparim. Njeriu i bindur në fuqitë e veta, i bindur në aftësitë dhe mundësitë që mund t’i ketë, është njeriu që ka gjetur forcën, forcë që gjithnjë e mbanë të gjallë, plot shpresë dhe bindje për të nesërme të ndritshme. Këtë forcë shumë njerëz e injorojnë, në veçanti të rinjtë, disa prej padijes, e disa prej mungesës së besimit. Kur te ndonjëri bashkohet padija dhe besimi i dobët, është i zbrazët në brendshmin e tij.

Vallë, a mund të ketë njeri pa brenga? A mund të ketë njeri pa shqetësime? A mund të ketë njeri pa probleme? A mund të ketë njeri pa dështime? Të gjithë njerëzit, e në veçanti besimtarët, janë të sprovuarit, shijojnë brengën, dështimin. Brenga e dështimi, çfarëdo qoftë shkaku, njeriun besimtar e bënë edhe më të fortë, ia nxit ndërgjegjen për ta ndryshuar këtë gjendje. E më tepër, e bënë të mendojë.

Është të menduar i mbrapshtë të mendohet e kaluara, jo për të marrë mësim, por duke e shndërruar mësimin në vajtim. Është për t’u çuditur, njeriu që duke i kujtuar gabimet e veta, i përsëritë ato, tani duke menduar se është duke bërë gjënë e duhur, kështu e kalon gjysmën tjetër të kohës, po aq sa i ka kaluar, në dështim e dëshpërim.

Mirëpo, çka ndodhë sot, kryesisht me të rinjtë e Ummetit, atëherë kur sprovohen me diçka, ligështohen, dobësohen e dorëzohen. Kështu, duke harruar përgjegjësitë. Po edhe duke ia mohuar vetvetes fuqinë shndërruese. Jo vetëm kaq, por edhe duke u bërë pjesë e gjendjes, e kapluar me rrënim e dëshpërim.

Varfëria është shenjë e padrejtësisë, pse ti nuk lufton për drejtësi? Pamëshira mes njerëzve është shenjë e zbehjes së besimit, pse ti nuk e dëshmon besimin me mëshirë, e të bëhesh shembull i mëshirës? E ti, nuk e shndërron brengën në qetësi e prehje, por ti e shton atë; nuk e shndërron pengesën në urë për të kaluar në tokë të suksesit, por i nxjerr vetes edhe më shumë pengesa.

Ti çdo ditë hapë një derë të ikjes prej përgjegjësisë, ndërsa mbyllë dyert e shpresës dhe të forcës. Pak shpreson në fuqinë e ndryshimit, në fuqinë e përmirësimit. Arsyetohesh, duke injoruar konceptet e drejta ndaj fjalës ndryshim e përmirësim. Mund të mendohet se, ndryshimi e përmirësimi, thjesht të kesh jetë të pasur me aheng e dëfrim; të kesh shtëpi “me standarde” të atij vendi e të këtij vendi, të kesh atë e këtë, ama, ke harruar ndoshta, se nuk bëhet fjalë për transformim të gjendjes materiale por të asaj mendore e shpirtërore.

Sado të bukur ta kesh jetën, siç mund ta ëndërrosh, dije se, përderisa nuk ndjehesh i sigurt në rrugë, asgjë s’të duhet nga fitimi yt; po edhe çfarëdo gjendje materiale të jesh, nëse njerëzit përreth teje i ka kapluar e keqja, ty s’të bën kurrë të ndjehesh i qetë. Mendja dhe shpirti prehen kur ndjejnë drejtësinë, sigurinë e qetësinë. Një shoqëri që e kaplon padrejtësia, aty s’ka mëshirë; s’mund të prehet mendja e shpirti i njeriut. E ti mund të arsyetohesh, se akëcili është kështu e ashtu, duke pohuar mirësinë në vetvete, por je duke mohuar se ti je pjesë e asaj shoqërie. Ti nëse mendon e ndjen të keqen dhe e lufton atë, medoemos do jetë çështja ndryshe.

Prindërit s’frymojnë! E ti ende pret? Familja s’përkrah! E ti ende pret? Miqtë tuaj janë dëfryes! E ti ende pret? Shoqëria e pandërgjegjshme ndaj teje! E ti ende pret? Udhëheqësit e padrejtë! E ti ende pret?

A s’të mjafton vetëm Allahu? Vetëm Atij t’i mbështetesh, e vetëm Atë ta kesh mbrojtës?

Ti ende pret, duke u arsyetuar. Mos arsyeto, ndjek udhëzimin e drejtë. Është padrejtësi ta viktimizosh veten, e padrejtësi më e madhe është të injorosh udhëzimin e drejtë. Ke menduar ndonjëherë se, si prindi, si familja, si miku, si shoqëria, si udhëheqësi, nuk janë veçse pasqyrë e gjendjes sate; reflektim i yti?

Allahu na udhëzoftë!

Kur ëndërron syçelë!

Kur njeriu shpreson, por kot; kur njeriu duke imagjinuar e fantazuar, vetveten për toke të shtangur e mban!

Shkruan: Avni Tafili

E kundërta, mos ndodhë e kundërta!

“Mos” hap dyert e shtëpisë, “rri” brenda, ty të pengon zhurma, mbyll dritaret atëherë, mbulohu edhe me çarçafë, “bëj” çka të duash, e pse “të ndjehesh” fajtor pse ti tronditesh, ti kur të lëmohesh, zgjohesh duke buzëqeshur, e kur të cingërojë alarmi për punë e mundim, mërrolesh, po, “rri” shtrirë, “mos” u ngrit, le të të “mbulojnë” edhe me një plaf, ngrohu, “lëshoi” kapakët e syve, “mbylli” veshët, “bëje” dhomën ku je, errësirë, “mos” lejo të të depërtoj drita e diellit, ti “ke nevojë” për gjumë të thellë, “ke nevojë” të pushosh, “je” lodhur, tërë jeta jote “përplot” obligimesh, që kur ke filluar të ecësh ti duke ndenjur në shtëpi duke menduar e planifikuar! Rri, çlodhu, kur të thërrasin të dalësh nga qetësia e dhomës së gjumit, “mos” i dëgjo, “mbylli” veshët, thirresh të trazohesh, të djersitesh, të vraposh, “lëri”, “ik” prej tyre, “bëhu” i qëndrueshëm në atë që mendon e ndjen; fantazon, “mos” i trazo tingujt e imagjinatës, je në një rrugë “pa shqetësime”, të tjerët lëvizin, flasin, mendojnë, e ti “rri” ashtu. “Ashtu” rri, ti “shpreso” shtrirë në dyshek.

Mos po të mundojnë fantazia e jeta që po bën brenda vetes, në trurin tënd? “Mos” të të bezdisin, ti “vazhdo” të planifikosh në imagjinatën tënde; “ke” kohë, jeta është e gjatë apo jo? Ti “s’je” i plogështuari, ndonjëherë ndjehesh kot, “mos” u ndje, ndonjëherë ndjehesh i dobët, ndonjëherë ndjehesh i padobishëm, ndonjëherë ndjehesh i ofenduar, ndonjëherë ndjehesh i pashpresë, ndonjëherë ndjehesh i ulët, ndonjëherë ndjehesh pajetë. Pse ndjehesh, po ti a ke ndjenja, hë? Jo, “rri” në errësirë të plotë, “rri” në qetësi të plotë, “mos” lëvizë, ti “ke” jetë, ke jetë në trurin tënd, jetoje atë të paktën në maksimum.

Tani, je duke përfytyruar veten duke hipur në një ndërtesë të lartë, ngadalë se po rrëzohesh, jo, zgjeroje pak, e ke në anën e djathtë të trurit tastin, shtype, jepi urdhër edhe të hipësh përnjëherësh, mos numëro katet, e as shkallët, thjesht hip! A mbërrite, tani mos u zgjo, se të merren mendtë, mos shiko poshtë se je në maje të ndërtesës, imagjinoje veten tash me flatra, shiko tash, ke frikë nga lartësitë? Mirë, e vrave lartësi-fobinë, mos lëvizë nga shtrati ku je, mos e prish këtë fantazi të bukur. Prit, ke ende kohë të imagjinosh. Të pëlqen të kesh një pallat ashtu të lartë? E pra, mos e çoriento fantazinë, përqendrohu në epërsinë që mund të kesh! Po ke pak frikë nga lartësitë, eja tash poshtë, jepi urdhër anës së majtë të trurit, ta imagjinoj zbritjen, erdhe poshtë?

Sikur ta imagjinoje bahçen plot lule. Hë, se edhe natyra është e bukur apo jo? Të pëlqen gjelbërimi? Është ngjyrë e qetë, të inspiron e ta ushqen fantazinë. Tani mendo pak, ama mos lëvizë, se ndjeva sikur fillove t’i lëvizësh gishtërinjtë e këmbës, s’ke pse shikon gjelbërimin për dritare, ti ke fantazinë. A nuk e ndjen erën e gjelbërimit, a nuk po e përfytyron ngjyrën e maleve, a nuk po e ndjen freskinë dhe erën e këndshme të bjeshkëve? Hë pra, rri aty, mos u lodh, s’ke kohë, me trurin tënd mund t’i përjetosh të gjitha. Mmm, tani mos je lodhur duke menduar, ke ngrënë e ke pirë? Po pse nuk e imagjinon veten duke ngrënë e pirë në natyrë?

Mbylli sytë, mos ka depërtuar drita në dhomë? Mbylli të gjitha pikat kah mund të shponte drita dhomën. Do e imagjinosh veten edhe duke lexuar? Uh, trishtim, të nxjerr nga fantazia e bukur. Sss…, më mirë e lëmë pra kur të fillosh të fantazosh për karrierë… Shtrij këmbët, mbështet shpinën për shtrati, kokën në jastëk, ke ndonjë gjë në tavan? Hiqe nëse s’të inspiron ëndrrën syçelë! Mirë, tani zgjedh, çfarëdo ushqimi të ka ëndja, imagjino çka të duash, truri ta sjellë alla sekondë, por mos harro të imagjinosh edhe pije freskuese, merr edhe ujë. Zgjodhe, tani zgjedh edhe ambientin, një bahçe plot jeshil, e plot lule përreth, përfytyro edhe një hije nën drurin e një pishe, të vogël jo të madhe, afro afër vetes edhe një mbështetëse. Sa bukur, hë? Po ndjehesh mirë? Nuk të thashë, se truri ka fuqi të të sjellë gjithçka imagjinon. Mirë, mos e prek stomakun, me siguri je ngirë. Edhe syri të është ushqyer. Edhe mendja të është prehur në bukurinë e asaj që imagjinove. Je prehur mjaft, apo jo! S’ka gjë pse trupi është plogështuar, për ty pra e rëndësishme mendja “të prehet”.

Ç’thua sikur të imagjinosh tani veten duke ndërtuar karrierë? Ëmm…, dëshiron ta fantazosh veten dijetar, orator i shkëlqyeshëm, duke ligjëruar në ndonjë katedër universiteti? Po prit, si t’ia fillosh fantazinë. Ti duhet të imagjinosh veten si më i zgjuari në shkollë fillore, e pastaj sukseset e një pas njëshme, e të imagjinosh mendimet e tua duke u shkruar nëpër mure, që nxënësit, shokët e tu kah të endën, t’i lexojnë, po edhe mësuesit të tmerrohen nga talenti yt. Sa bukur, e shikon, sa i mençur je. Mos e mblidh dorën, shtrije, qetësohu, ti ke imagjinatë të pasur, jetoje pra. U zgjodhe më i miri në shkollë. E tani shkove në shkollë të mesme. S’ka rëndësi drejtimi, zgjedh çdo drejtim, s’ke pse mendohesh, ti ashtu-kështu je më i talentuari, ti mund të jesh mbi të gjithë, derisa ke tru që di të ëndërrojë. Fantazo, kaq. Në shkollë të gjithë janë në pritje të ardhjes sate. Sa të gëzuar janë që ti do të jesh nxënës aty. E më me fat është klasa jote. Imagjino sikur punimet e tua u botuan nga shkolla, u shndërruan në libra shkollorë. Në çdo libër figuron emri yt. Sa e bukur pra qenka jeta jote, duke fantazuar. E ç’të duhet të jetohet edhe në realitet, apo jo?

Rri shtrirë, e pse po mërzitesh, të paktën përjetoje në imagjinatën tënde kënaqësinë e të qenët i suksesshëm, i paprekshëm, në maja të zhvillimit njerëzor. E tani, po ndjen kënaqësi? Do vazhdosh imagjinatën, apo do t’ia mësysh një fantazie tjetër? E di që ke dëshirë të përjetosh edhe fundin. Eh, fundi. Ti s’ke pse e imagjinon fundin, ti je i mbyllur në dhomë. Për dy vjet e mbarove të mesmen. U bëre udhëheqës i stafit shkollor. Të gjithë po të admirojnë, janë të magjepsur pas aftësive tua, je gjeni. Sa e këndshme imagjinata, kur truri fantazon, apo jo? Ende pa vajtur në universitet, ti veçmë ke marr ftesa prej kolegjiumeve universitare, të gjitha universitetet po të thërrasin të bëhesh student i tyre. Jo, mos vendos njëherë. Po ndjehesh mirë, shiko mos po të nxjerr nga imagjinata ndonjë zhurmë, mos i hap sytë, vazhdo të fantazosh. Shkove në Universitet, e zgjodhe më të mirin, të kanë siguruar edhe laboratorë e klasa të veçanta, që të bësh kërkime shkencore. Ti po prek majat e zhvillimit mendor. Ke filluar të zbulosh fshehtësitë e shkencave, je afër shpikjeve shkencore. Të gjithë po presin me padurim e në ankth se çfarë frytesh do të japësh.

U bëre më i njohuri, studentët të rrinë pas, e profesorët të kanë zili, por e kanë pranuar gjenialitetin tënd. Je më i miri, lumi ti. Po të përkrahin. Hë, e përfundove universitetin? Jo prit, jepi urdhër anës së pasme të trurit, që ti të kesh organizuar qindra simpoziume nëpër universitete, në vend e jashtë vendit. Të gjithë janë duke folur për ty. Librat tua janë “më të shiturit – #1” në tërë globin. Sa imagjinatë e hareshme. E tash, urdhrin trurit për sa muaj i dhe që të kesh përfunduar këtë nivel shkollor? Për dy vjet. Mirë, atëherë punimet tua me siguri janë shpërndarë në tërë botën. Mos i lëvizë gishtërinjtë e këmbës. Rri i qetë, ti ke jetë brenda trurit, a s’të mjafton? S’ke durim, prit të përjetosh ëndrrën deri në fund. Imagjino, të tjerët s’dinë të fantazojnë si ti. Ashtu rri i shtrirë. Po pas universitetit çka bëre? Ëmm…, ke hapur shkolla tua, ti po i drejton të gjitha. Bile universitetesh morën emrin tënd. Të dhanë edhe magjistraturën e doktoraturën. Ti je bërë i hatashëm. Ke aguar pasuri kombëtare. Edhe mbarënjerëzore.

Pak më para “s’ishe” kurrkund e “ishe” kurrkush, e tash e sheh, ç’të bëri imagjinata, për pak kohë, “ti arrite” të çash dhomën tënde e të depërtosh kudo.

Prapë, e sheh se çka mund të bëjë truri yt? Ama në ëndërr!

S’je i huaj!

“Kërkoni ndihmë prej All-llahut dhe kini durim. S’ka dyshim se toka është e All-llahut, ia lë në trashëgim atij që do nga robtë e tij, e ardhmja e lumtur është për të devotshmit.” – Kur’an, 7:128

Shkruan: Avni Tafili

Të jesh rob i Krijuesit të çdo gjëje, e të ndjehesh i harruar, i humbur e i huaj?! Dil prej mureve, ngreh kokën, je në tokën e Zotit tënd!

I huaj, kush identifikohet me gurin e mishin.

I huaj s’je! Jo, s’je i huaj, e pse të ndjehesh në tokë të huaj, kur edhe drunjtë madhështojnë Zotin tënd? E si të ndjehesh i huaj, kur edhe shpezët kur fluturojnë, madhërojnë Zotin tënd? E si të ndjehesh i huaj, kur gjithçka përreth teje është krijesë e Zotit tënd? E pse të ndjehesh i huaj e i rrezikuar, kur edhe asnjë gjeth i vetëm nuk bie në tokë pa urdhrin e Zotit tënd!

Jo, s’ke pse të ndjehesh i huaj, i vetmuar, i harruar! Mos ndoshta të kanë hutuar njerëzit, që Zotit të tyre ia kanë kthyer shpinën? Jo, ata vërtetë janë të huajt, janë të harruarit, të humburit. Ti e ke gjetur veten, e ke prekur arsyen e shëndoshë, je në dhuntitë e Zotit tënd duke jetuar. Nuk është dhunti të qenët i pasur por, i prangosur, nuk është dhunti të qenët i njohur por, i harruar tek Zoti i vet! Mos u ndje i huaj, vetëm pse ndjehesh i harruar nga të tjerët, e ty të mjafton Furnizuesi, Ngadhënjyesi, Allahu subhanehu ve teala.

Ti je në dhunti, kur të shkelë këmba, të është dëshmitare për siguri; kur gjuha të flet, të është dëshmitare për pastërti. Jo s’ke pse të ndjehesh i harruari, pse njerëzit e huaj të kthejnë shpinën. Ata njerëz, janë krijesa. Të mjafton Zoti yt! E pse të ndjehesh i mërzitur, i dëshpëruar, i hidhëruar, kur ti jeton për të fituar kënaqësinë e Zotit tënd. Po tek Ai është kthimi i të gjithëve, i çdo gjëje – mos e ke harruar këtë?

Kur ti nuk ndjehesh i huaj, e të ecësh nëpër tokë i krenuar për Zotin tënd, e të flasësh me krijesat e Zotit duke madhështuar Zotin tënd, a s’të jep kjo ndjesinë e sigurisë, përkundër që të tjerët, të huajt, që Zotin e tyre s’e njohin, e shtiren se janë zotërues të tokës, e ata në të vërtetë janë krijesa të padëgjueshme dhe të pashpresa, ndërsa përbrenda tyre fshehin hidhërimin dhe urrejtjen; dobësinë, e ti të ndjehesh i huaj? E ti, jo, s’guxon asgjë fare të të bëjë të ndjehesh i dobët e i huaj në tokën e Zotit tënd. Zoti e krijoi këtë tokë e ç’ka në të; është pronë e të Gjithëpushtetshmit!

Nuk i vështron yjet, si shkëlqejnë në madhështim ndaj Zotit tënd? Po hëna si ndriçon, e dielli si bën dritë, e ditët e netët si ndërrohen, të gjitha këto, të rregulluara prej Rregulluesit e Formësuesit, Zotit tënd, që ti ndaj Tij je nënshtruar dhe Atë po adhuron. E megjithëkëtë, ti të ndjehesh i huaj? Të jesh rob i Krijuesit të çdo gjëje, e të ndjehesh i harruar, i humbur e i huaj?!

Jo kurrë! Jo o bijë të Islamit! O ju robër të Atij që ndaj jush ka plotësuar dhuntitë e  Tij, nuk guxon për asnjë sekondë të ndjehesh i dobësuar! Jo, përkundër që cytësi kur cyt, dobësinë e dëshpërimin ta ndjell, ti përballu, e Zotit tënd mbështetu, ke për të ngadhënjyer mbi kurthet e cytësve, vërtetë cytësi është i dobët përballë teje, kur i je mbështetur Zotit tënd, Gjithëpërfshirësit, Allahut.

Assesi! Pra, dije o Ummet! Kur ftohje në bindje, e rrënim në moral shpirtëror ndjen, ngrihu e luftoje, e Zotin tënd madhëroje! Ndoshta krijesat, sytë e tu po i madhërojnë, po ti pendohu, e mos e adhuro askënd përveç Allahut, Zotin e Vetëm dhe të Pashoq! E ke për t’u çliruar nga idhujtaria e idhujve të idhujtarëve ndjellës të dobësisë. E ke për të prekur gjerësinë me ndjenjat tua, e ke për të marr frymë lehtë, e ka për të t’u hapur kraharori!

O sa mirë me qenë musliman! A ka kënaqësi më të madhe sesa të njohësh Zotin tënd, para se të kthehesh tek Ai! T’i nënshtrohesh, para se të të nënshtroj vdekja! E pra dije se, i huaj është ai që në tokën e Zotit që e krijoi, jeton, i gjallë me trup por i vdekur në zemër.

Ti ke zemër që madhëron Zotin e saj. Ke mendje që shpon! Ke ndërgjegje që të ruan. E pse të ndjehesh i huaj? Falëndero Allahun, i ji mirënjohës, e vetëm Atë adhuro!

Elhamdulilahi ve kefa biha niëmeten

S’ishte idhujtar!

“Ai nuk ishte nga idhujtarët” – Kur’an, 2:135

Shkruan: Avni Tafili

Veç atij që me shkëlqimin e yjeve të stolisur, hutohet, e me ndriçimin e hënës, magjepset e vetes magji i bën, e me dritën e diellit humbet rrugën!

Kurrë nuk ka për të triumfuar e pavërteta mbi të vërtetën.

Qielli i hapur. Mendja e kthjellët. Zemra e zgjuar. Shpirti i pastër. Me ndërgjegje të natyrshme. Kush, kur ngreh sytë në hapësirën e qiellit, e zbuloi atë që mbajnë prej argumenteve dhe shenjave, urtësish e madhështish, dhe i pastër në arsye e në ndërgjegje, jo s’mund ta çojë në idhujtari! Jo, kurrë, nënshtrohet i përkulur, i përulur, me madhështi dëshmon se ka Zot, ka Krijues, Rregullues, Formësues!

Jo, s’ishte idhujtar Ibrahimi – paqja dhe lavdia e Allahut qoftë mbi të, e dëshmoi bindjen para se ta deklaronte, pa dhe u bind. Bindja e tij nuk mund të rezistohej nga intrigat e askujt; as nxehtësia e zjarrit, i ndezur fortë. Ishte i nënshtruari, i binduri, i pastëri! Ai, që në dashuri ndaj të Dashurit, Allahut të Plotfuqishëm, desh e sakrifikoi si prind i dhembshëm, i dashur e i butë edhe të birin Ismail, kur me të u sprovua.

Idhujtar s’ishte! E si mund të jetë idhujtar, kur thikën ia vendosi të birit të vet në qafë vetëm për të dëshmuar besimin në të fshehtën! Allahun nuk e kishte parë! Por, pa argumentet e Tij, që shumë sy njerëzish sot janë verbuar prej atyre të vërtetave. E Ibrahimi – paqja dhe lavdia e Allahut qoftë ndaj tij, i pa, i vështroi, ra i përulur në tokë, në adhurim dhe lavdërim ndaj Zotit të vet!

E kush ka këtë forcë të besimit! Ai ishte Ummet! Ishte një njeri i vetëm, por veprat e tij, janë të mëdha, sakrificat e tij janë madhështore! Fuqia e besimit të tij në Zotin e vet, mbështetje e madhërishme në Zotin e qiejve e të tokës, la në shkretëtirë familjen e tij! E braktisi, për të respektuar urdhrin e Allahut! O çfarë sakrifice! O sa bindje e plotë! O ç’mbështetje e tërësishme në Zotin e çdo gjëje! E la në mes të shkretëtirës, nuk kishte ujë, nuk kishte ushqim, e si o ummeh! Ia la Zotit të vet, sepse Allahu premton, premton përkujdesje ndaj robërve të Vet, e kush iu bind plotësisht, iu bind i dashuri për Zotin që krijoi çdo gjë.

E kush ka forcë të dëshmojë të kundërtën! E kush mund të mohojë pastërtinë e besimit në një Zot, të pashoq, të këtij njeriu të madh, njeriut mik i së vërtetës, i dashur i Zotit të qiejve e të tokës dhe ç’ka në to! Veç atij që me shkëlqimin e yjeve të stolisur, hutohet, e me ndriçimin e hënës, magjepset e vetes magji i bën, e me dritën e diellit humbet rrugën! Po ky, ky është mohues! Po ky, është idhujtar! E kurrsesi Ibrahimi alejhi-s-selam! Ai ishte besimtar, musliman i pastër!

Jo, nuk ishte idhujtar! Nuk i trembej askujt! Sa shpirt i pastër! E kur ballafaqohej me të kotën, me urtësi e pastërti shpaloste të vërtetat para syve të njerëzve të dehur në epshin e tyre, të verbët ndaj argumenteve të Zotit!

Idhujtar s’ishte! Ibrahimi – paqja dhe lavdia e Allahut qoftë mbi të, e dëshmoi pastërtinë duke ndjekur pastërtinë. Jo, nuk ishte idhujtar, por qe i dashur i Zotit, gjeti Zotin e vet, duke medituar; zgjodhi rrugën e Zotit që e krijoi; pat arsye të shëndoshë. Nuk e magjepsi madhështia e krijesave të Zotit, por e Madhëroi vetëm Një Zot, të pashoq, Allahun e Gjithëpushtetshëm!

E kush ka guxim të pluhuros personalitetin e këtij njeriu, përfaqësues i bindjes dhe arsyes, veç i pluhurosi me të koten; i zhyturi në epshet e veta, i humburi në pafundësinë e cytjeve djallëzore!

Jo pra! Nuk mund të njollos askush atë që bindshëm e tërësisht i është nënshtruar të Gjithëpushtetshmit! Ibrahimi – alejhi-s-Salatu ve-s-Selam ishte i devotshmi, i pastëri, i plotbinduri! Orientoi njerëzimin drejt të menduarit të thukët, të arsyetuarit të shëndoshë, të zgjedhurit të mençur. Zgjodhi Përjetësinë, braktisi të përkohshmen. Luftoi, në njërën anë arsyen, e në tjetrën anë bindjen.

Njerëz të mëdhenj, janë të patremburit kur plotësisht binden ndaj të vërtetës; nuk i lëkund as flaka e zjarrit! Njeriu që çau folenë e idhujtarisë, e rrënoi të pavërtetën me duart e veta, duke thirrur në të vërtetën, nxiti për zgjim të ndërgjegjes, e kujt pra i nxitet ndërgjegjja, jo atij që pason kënaqësitë fizike; e kush i thërret mendjes, jo ai që i nënshtrohet epshit të vet; e kur zemrat kuptojnë, kur me pastërti në të arsyetuar e me ndërgjegje të zgjuar vështrojnë argumentet!

E rrënuar është idhujtaria, idhujt bashkë me idhujtarët! Idhujtari, kur madhërohet krijesa e jo Krijuesi. E idhujt, të paaftët! Idhujtarët, mendjelehtët!

Kurrë nuk ka për të triumfuar e pavërteta mbi të vërtetën, sa mund të triumfoj mendjelehti ndaj të urtit! Kurrë pra s’janë të barabartë të diturit me të paditurit.

Elhamdulilah ala niëmeti-l-huda ve-l-Islam!